Blog 6 – A bridge over troubled water …

Afgelopen maandag was DE dag waar vooral Jelle erg naar uit keek … de sprong der sprongen … bungee jumpen van de hoogste brug ter wereld, de Bloukrans brug, en de één na hoogste bungee jump ter wereld. De brug is 216 meter hoog en je springt daar zo’n 180 meter de diepte in. Bij aankomst hebben we eerst even rond gelopen en vanaf grote afstand kon je kijken naar de bungee jump plaats. Iedereen heeft even staan kijken en toen besloten of ze wel of niet wilden springen. Jelle was al gelijk zeker, maar beide dames twijfelden. Uiteindelijk heeft Merel ervoor gekozen om ook de sprong in het diepe te wagen en Shanti toch maar niet.

Foto bungee bordje

Eerst kregen beide waaghalzen een harnas aan en daarna liepen ze naar het begin van de brug. Gelukkig is Sandor met ze mee gegaan, want ik had toen al lichte paniek. Vanaf het begin van de brug moesten ze naar het midden lopen. Het looppad daarnaar toe was al een uitdaging, want het was een soort lange kooi onder de brug waar je doorheen moest lopen. Bij de springplaats in het midden van de brug aangekomen, moesten ze nog even op hun beurt wachten en werden ze nog twee keer gecheckt op harnas. Merel was als eerste aan de beurt. Vanuit het restaurant waar ik zat, kon je meekijken op een tv scherm. Toen ik haar zag staan op het plankje raakte ik pas echt in paniek. Voor iemand met verschrikkelijke hoogtevrees is zoiets doen uiteraard niet eens im frage, maar ernaar kijken is al een uitdaging … Maar goed, mijn stoere chick stond daar en ik zag de angst op haar gezicht toen ze door twee mannen naar het einde van de plank werd begeleid om vanaf daar zachtjes geduwd te worden om vervolgens de diepte in te storten. Echt afschuwelijk om te zien en achteraf maar goed dat het tv beeld geen geluid afspeelde, want ze heeft zo hard gegild dat er allemaal kleine adertjes boven haar ogen en in haar gezicht gesprongen zijn. Maarrrrr she did it!!!

Foto bungee Merel

Toen Merel weer naar boven gehesen was, was Jelle aan de beurt. Ook Jelle’s gezicht stond strak van de spanning. Het moment dat hij over het randje werd geduwd, was er wederom paniek in mijn hele lijf, maar ook hij is weer veilig boven gekomen. Het duurde bij hem nog wel wat langer voordat hij opgetakeld werd en dan blijft de paniek toch behoorlijk aanhouden kan ik jullie zeggen. Maar ook Jelle heeft het maar mooi gedaan en vond het geweldig. Uiteraard zijn beide durfals vast gelegd op foto en film, dus we hebben bewijsmateriaal.

Foto bungee Jelle

Nadat we allemaal weer bekomen waren, besloten we spontaan om bij een kraampje met houtsnijwerk wat souvenirs te kopen. We hadden allemaal iets uitgekozen en toen we een mooie prijs hadden onderhandeld, kwamen we erachter dat we niet genoeg cash geld meer op zak hadden. We stelden toen aan de dame van het kraampje voor om wat minder beeldjes te nemen, maar voor haar was het al met al natuurlijk een mooie deal die ze niet wilde missen. Ze stelde toen zelf voor dat ze met ons mee reed naar het eerst volgende dorpje zodat wij daar konden pinnen en zij zou dan zelf weer met een taxi of liftend terug gaan. Ik voelde me bezwaard, maar ze wilde van geen nee horen en dus geschiedde het zoals zij voorstelde en reed ze mee. Een rit van zo’n 20 minuten waar we gezellig hebben gekletst en we hebben haar bij de pin automaat betaald en nog wat extra geld gegeven voor de taxi terug en ze was helemaal blij. Zo maak je best wel wat mee ;)

Maandagmiddag waren we in Knysna en hebben we in een leuk gebied winkeltjes gekeken en lekker gegeten. We stonden op een camping vlakbij een mooie wandelroute naar een uitkijkpunt die Sandor en ik dinsdagochtend in alle vroegte samen hebben gewandeld. We wandelen als het even kan bijna elke ochtend samen een stuk, zodat de kids nog wat kunnen slapen. Wij zijn toch meestal vroeg wakker en de bedden zijn niet van een kwaliteit dat je nog lekker een poosje wil blijven liggen.

Foto uitkijkpunt

Dinsdag ging de rit naar Mosselbaai. Niet al te lang, zo’n 1,5 uur. We kwamen bij een eenvoudige camping, maar wel prachtig gelegen aan de kust. Tijdens onze verkenning liepen we naar het water en zagen al heel snel walvissen vlakbij de kust. Super gaaf om te zien!

Vandaag hadden we een boottocht geboekt om walvissen te spotten. Eigenlijk is het nog niet echt de goede tijd om walvissen te zien en is september de beste tijd, maar wat hebben we geluk gehad. We hebben er vijf gezien en ze kwamen echt heel dichtbij de boot! Spectaculair mooi om van zo dichtbij te zien. Wel heel moeilijk om echt een goede foto te maken, want ze komen niet helemaal naar boven, steeds een gedeelte. Daarna met de boot nog langs een eilandje waar allemaal zeehonden van het zonnetje te lagen genieten. Ook altijd leuk om te zien.

Foto walvissen

Nu zijn we onderweg naar Swellendam, wederom niet al te lange rit van circa 2 uur en morgen rijden we door naar Hermanus waar we waarschijnlijk ook nog wel walvissen zullen zien, want Hermanus staat hierom bekend.

We hebben tot nu toe erg veel geluk gehad met het weer. Het zonnetje schijnt elke dag en overdag is het zo rond de 20 graden. De avonden zijn wel erg fris, maar het is hier natuurlijk ook wel winter. We hopen maar dat het de laatste dagen van ons avontuur ook zulk mooi weer blijft.
Nou een heel verhaal al met al. We zitten nu in de laatste week en genieten er nog steeds volop van. Tot de volgende blog en groetjes van ons zessen maar weer.